De natuur knapt

Om de onthulling van een nieuwe kunstwerk van Peggy Anteunis op het oude kerkhof van Hasselt in te leiden, werd dit gedicht geschreven.
Het monument zal daar weldra een permanente plek krijgen en is voor #wereldlichtjesdag en alle #sterrenkindjes.

In elke seconde groeit een andere.
Elke minuut voelt voller. 
We tellen een groeiproces af.
Hoop is mooi, verwachting een droom.

De natuur knapt
als aftellen stopt.

Want de natuur knapt
als een wolkbreuk zonder zeggenschap
als een vader die moeders’ schoot zou opvangen.
Knapt, als een spinnenweb bij het vallen van een tak.
Klein, kwetsbaar, zacht.

Elke seconde is uitgerokken, de muren orenstil.
De minuten ongevuld. 
wanneer het volledig worden ontnomen is, 
de dagen lang en drachtig, de uren vlak en murw.

Alsof alles een betekenis zou moeten hebben, 
blijven we achter met vragen.
Het “waarom” krijgen we niet 
uit de tijdsbeschouwing geschud.
Zoveel voelen en het meeste ervan is leegte.
De veerkracht halthoudt bij, “nu even niet”.
Zelfs geen “morgen kunnen we er tegen.” 
Nee.

De natuur knapt
als een bomenbos dat voor goudbruine herfsttaferelen zorgt,
als een onvoorstelbaar avondrood voor een donderkoude nacht.

Hou me vast. 
Nee, laat me.

Hou je vast.
Want verwachting is een droom.
En hoop is mooi.