Verrukkelukke vrouwen.

“Nee. Ik zie me genoodzaakt terug te trekken als financier van dit project.”
De man frunnikte even aan zijn manchetknopen zonder zijn blik erdoor te laten afleiden, hij keek Annie nog steeds recht in het gezicht aan. “Het is zelfmoord.” besloot hij het gesprek.

Annie trok haar neus op.
Ze twijfelde of ze gevolg moest geven aan dit gesprek. Weer een man die laatdunkend over het project, over haar slaagkansen of over haar als vrouw deed. Ze had dit gesprek al verschillende keren gevoerd. Ook de gesprekken na dat het gesprek afgesloten was. Ergens wist ze dat hem proberen te overtuigen geen zin had. Mannen die haar de toekomst beloofden als ze van het project hoorden, maar als puntje bij paaltje kwam, waren de risico’s te groot of was het gekkenwerk of kwamen ze met zogenaamde emotionele argumenten. Niet voor haar, maar voor hun naam; mocht Annie het niet overleven. Hoe konden een firma met goed naam nu zo een vermeende zelfmoordpoging financieren? Dat was de grootste bezorgdheid. Want zo zagen ze het allemaal. Hun goede naam zou besmeurd worden en dat zou toch wel meer nefaste gevolgen kunnen hebben dan ze zich zouden kunnen voorstellen. Los van haar dood, uiteraard.

“Ja, het is nu niet echt met de fiets een brood halen bij de bakker.”
Lansky keek haar aan. Vrouwen op een fiets, dacht hij, ook dat nog. Hij depte zijn voorhoofd met een zakdoek. Los van zijn oordeel rond die materie besloot hij het zakelijk te houden en het af te ronden. Hij schraapte de keel.
“Mrs. Taylor. Mocht u nog andere ideeën hebben, we zien u graag terug.”
De bankier stond op, tikte aan zijn bowler bij wijze van afscheidsgroet en verdween door de cafédeur.

“Robin?” Ze wees naar haar pint-glas.
“Een ander zwartbier?” Annie knikte. Ze legde haar laatste geld op tafel voor deze silversmith brew. Zij was iemand met visie, sprak ze tegen haar zelf, waarom deelde niemand die? Ja, ze had zich de laatste jaar kunnen behelpen met zanglessen en danslessen geven en het was te laat om het te maken. Ze was haast 63. Hoe dan ook, een vrouw die vanbinnen borrelde van ideeën en haast geen cent had. Nog drie weken en haar beurs was leeg. Platzak, klaploper.

Ze zuchtte.
Een efemere uforie. Altijd als ze dacht, nu haal ik hem binnen, was er wel een of andere partner of raad die een stok in de wielen kwam steken. Misschien moest ze wat anders verzinnen. Nee, dit zou haar bekend maken, haar lezingen bezorgen over haar roemrijke prestatie, niemand had haar dit voorgedaan.

“Mrs. Taylor?”
Een jonge man, ruitjespak, tot op de enkels verzorgd en een fris krulsnorretje dat een beleefde glimlach verborg, met een twinkeling van genoegen in zijn ogen. “Ik vernam dat u hier zat.”
“Mooi pak.”
“Het gaat om de afwerking.” zei hij zonder enige vorm van arrogantie.
“Wat zei de bank?”

Annie haalde haar wenkbrauwen op. Hoe wist hij…
“Ze hebben geweigerd.” flapte ze er uit voor ze er erg in had.
“Seth.” Hij stak een hand uit die Annie aarzelend aannam.
“Annie, mrs. Taylor.”
“Mrs. Taylor. Leg het mij een keer uit? Ik ken het verhaal enkel uit tweede hand.”

Annie nam een slok zwartbier en deed haar plan nog een keer uit de doeken.
“Er zijn al wat dodelijke ongevallen geweest in mensen die de kolken onderaan de watervallen probeerden te trotseren, maar niemand die al gepoogd heeft wat jij wil doen.”
“Het is moeilijk goed voorbereid te zijn, maar een goede voorbereiding is het halve werk.” Haar innerlijke schoolmeesteres glimlachte naar haar innerlijke avonturierster. “Zodra de ton er is, kunnen we een test doen.”
“Een test met een lege ton?”
“Nee, Iagara doet de test.”
“Iagara?”
“Mijn kat, we testen de ton van een bepaald punt en kijken hoe diep ze gaat, of de ton heel blijft, de duigen het houden, de druk aan kan die dingen,… als alles goed en wel gaat doe ik het enkele dagen erna over.”
Seth knikte. Hij besefte ook, moest de ton het geven dat dat meteen het einde van het verhaal was.
“Hoe hoog is de Niagara weer?”
“de Horseshoe Falls slechts 53 meter. De bedding waar de rivier weer in landt is diep genoeg.”
“Laat de ton maar maken. Ik zal het financieren.”

— — —

Op haar 63ste verjaardag, 24 october 1901, ging Annie E. Taylor als eerste met een gesloten ton de Niagarawatervallen af, enkele uren nadat haar kat in een testrit haar voor was geweest. Zodra de ton afgesloten werd, werd er met een handpomp lucht in geblazen opdat er genoeg zuurstof zou zijn.
Deze waaghalserij van een voormalige schoolmeesteres was een poging haar een pensioen te garanderen. Door het verhaal te verkopen en lezingen te geven. De helse waterrit duurde bijna een twintigtal minuten.

Zowel de kat als zij hadden achteraf een hoofdwonde.
Een kwestie van je testobject niet serieus genoeg te nemen.
De gehoopte roem en het fortuin bleven echter uit. Annie Edson Taylor was een naam die vergeten werd.
Eat that Steve-o.
— — —